شمال نیوز: محدثه عباسی / بحران سپید در شمال و سیاه‌پوشی هم‌وطنانمان در پی خاکستر شدن زائران حرم رضوی در غرب کشور هم تلنگری برای بیدار شدن برخی از خواب غفلت نبود.

در حالی که هنوز فریادها و انتقادها، دردی از دختری که در یکی از روستاهای دورافتاده شمال کشور مشق‌هایش را زیر نور گردسوز می‌نوشت، دوا نکرده بود، حادثه‌ای دیگر در این‌سوی کشور هم‌وطنانی را با تمام آرزوهایشان خاکستر کرد.

هم قصه پرغصه برف تکراری است و هم حادثه دل‌خراش دود شدن قطار با آدم‌هایی که دل را به هوای زیارت هوایی کرده بودند و اینجاست که به جرأت می‌توان گفت: هنوز جوهر انتقاد جراید و رسانه‌ها از بی‌تدبیری برخی مسؤولان در شمال کشور خشک نشده است که فاجعه‌ای دیگر در مرکز کشور، انسان‌های بی‌گناهی را به کام مرگ برده است.

رد پای این حادثه‌ها هیچ‌گاه از اذهان پاک نخواهد شد؛ چراکه اسمش نه خواست خداست و نه قسمت. در پس تمام این حادثه‌ها، فقط بی‌کفایتی و عدم مدیریت برخی از مسؤولان به چشم می‌خورد که به همت من و تو به کرسی سیاست و ریاست نشسته‌اند و اینجاست که باید بگوییم خودکرده را تدبیر نیست.

چراهای مردم همیشه بی‌پاسخ می‌ماند و اگر هم در پس تمام این فجایع و کوتاهی‌ها، پاسخی باشد دردی از کسی دوا نمی‌شود. نه پیام‌های تسلیت پی‌درپی مسؤولان تسلی خاطر بازماندگان می‌شود و نه استیضاح فلان وزیر.

گلایه‌ها و تمام انتقادها فقط برای چند روز پتکی بر سر شماست و علت‌یابی ماجرا تمام کاری است که از دستتان برمی‌آید و هر بار در حوادثی این‌چنین یا جعبه سیاه روسپیدتان می‌کند و نقص فنی می‌شود علت ماجرا یا عدم آگاهی مأموران مربوطه.

گاهی یک تلنگر، لحظه‌ای درنگ یا خود را جای بازماندگان گذاشتن جبران تمام ناکارآمدی‌ها را می‌کند. پیش از این‌ها، عزرائیل فرشته‌ای بود از جانب خداوند و مأمور قبض روح بندگانش؛ اما حالا دوروبرمان پرشده از چهار چرخ‌هایی که خیل عظیم جوانان را به کام مرگ می‌برد.

امروز انگار عزرائیل مسؤولیت خود را به افرادی کاردان و وظیفه‌شناس‌تر از خودش سپرده است. این بار قطار به مقصد نرسید و زائران حرم امام هشتم (ع) در نیمه‌های راه آسمانی شدند و دست‌هایشان به نشانه ارادت روبه‌روی صحن و بارگاه رضوی بر سینه نیامد و سلامشان به امام هشتم (ع) بر لب‌هایشان به‌گونه‌ای دیگر جاری شد.

آری! این قصه هم تمام می‌شود و مسبب این فاجعه هر چه و هر که هست، از عدم آگاهی برخی افراد گرفته تا تأخیر در امداد رساندن و نداشتن کپسول اطفای حریق هرچه که بود نتیجه‌اش چیزی جز داغدار شدن هم‌وطنانمان نبوده است.

اما حالا وقت آن رسیده که از مسؤولان بخواهیم در گردهمایی‌هایی که برای این واقعه برپا می‌کنند، دنبال چه شده است؟، نباشند و این دور هم نشستن‌ها تبدیل شود به «گردهم‌آیی که چه کنیم تا تکرار نشود؟؟؟».

یا شایدم باید بگوییم آقای مسؤولی که من ابزاری برای رسیدنت به آن بالاها شدم، وجدانت را با تلنگری بیدار کن، برای کولاکی که در شمال نیامده و کولاک به راه انداخته و برای قطارهایی که به مقصد نرسیده‌اند.

گفتنی‌ها زیاد است آقای مسؤولی که در اظهاراتت بیان کرده‌ای تسهیلات خوبی در حوزه حمل‌ونقل ریلی برای نوسازی خطوط در نظر گرفته‌ایم! نکند تمام تمرکزت را روی قطارهای پنج ستاره گذاشته‌ای که اینجا قطارهایی بالای 40 سال عمر فاجعه به بار آورده است؟

راه‌آهن ابزار سفر آدم‌هایی است که پر از روزمرگی و دغدغه‌اند؛ نه نصب سامانه‌های کنترل اتوماتیک روی قطارهای پنج ستاره را می‌خواهند و نه سیستم‌های پیشرفته دیگر را، چراکه درکش آسان است، این رفاهی که در خطوط ریلی دم از آن می‌زنید، گویا فعلاً بلای جانند.

آقای مسؤول! من و من‌های زیادی هستیم که توقعمان از تو و امثال تو زیاد نیست. ایمن کردن زیرساخت‌ها و مدیریت در زمان بحران پیش‌پاافتاده‌ترین وظیفه‌ات بود که از پس آن به‌خوبی برنیامدی و این دلیل کافی برای ناکارآمدی وزیری است که داغی به بزرگی یک کوه بر قلب قشری ضعیف گذاشته است و بار دیگر قصه قربانی شدن دسته‌جمعی هم‌وطنانم تکرار شد.

آقای مدیر! به خیالت خانواده‌های قربانیان را با وعده پرداخت دیه یا مصدومان را با پرداخت هزینه‌های بیمارستانی توسط بیمه تسکین داده‌ای؛ اما این درست مصداق بارز پاشیدن نمک بر زخم‌هاست که عمق فاجعه را بیشتر می‌کند.

بی‌شک استعفای مدیرعامل راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران راهی برای آرام کردن وجدانشان از ناکارآمدی‌ها بوده است؛ آقای وزیر محترم راه و شهرسازی شما نیز جای نامه‌نگاری، به‌رسم همدردی با خانواده‌های داغدار حادثه ریلی اخیر وجدانتان را آرام کنید.